Entradas

Mostrando entradas de 2016

El mundo sigue un poco gris, pero los monstruos se van.

Imagen
Os traigo noticias, "El mundo sigue un poco gris,  pero los monstruos se van." Hoy escribo para contaros que ya no siento el gusanillo de adherirme a la angustia. No viene de ayer ni de la semana pasada; llevo explayándome en la seguridad bastante tiempo y aunque sigo en mi línea torpe y nerviosa ya no tengo miedo. No, no, no, no he perdido el instinto de defensa y supervivencia. He ahí la clave. Lo he ganado. El miedo de antes se comía mi afán por sobrevivir y lo convertía en un monstruo enfadado y de ojos juzgadores. Le exijo una explicación al miedo; el único peligro que yo corría era el de no amarme, la única adaptación que me facilitaba era a la soledad y el único carácter que definía era mi apatía. Y así fui dándole protagonismo al monstruo del miedo; rey del desasosiego y violento asesino. Tremendamente grande. Gigante. Su sombra hizo fría y breve hasta mi cama, mi calma, mi alma. Pero no, n

Reinvención

Imagen
¿Sabéis? tengo ganas de cerrar un par de puertas y aunque no lo parezca, en el buen sentido. Me he saciado de malos conocidos y de buenos por conocer, de teatreras, peliculeros, incomprendidas e incompresibles. No me apetecéis. No tengo ganas de vosotrxs porque me invaden las ganas de mí misma. Confieso que la culpa no es vuestra; es a mí a quién le apetece vivir a su ritmo. Sentirme ahogada, aplastada y limitada no era lo que habíamos acordado, por mucho que también me encante disfrutar de momentos con tan bellas personas que se han cruzado en mi camino. Me encuentro bien, de verdad. Me siento espléndida y con un auto-amor fortalecido con creces. No me veo en la necesidad de mendigar compañía o de alimentar egos. Estoy tranquila y me siento en paz. Tendré que recurrir otra vez al "dejarse llevar suena demasiado bien". ¿Cuántos años hacen falta para darse cuenta de que no tienes que guardar sitio en la cola? No necesitas guardar ninguna cola, no necesitas p

Almas y cuerpos.

Imagen
Vamos a hablar de antónimos que rompen los esquemas  cuando el tema es conjugar saliva y sumar apetencias .         Restar tapujos a la unión más eléctrica y natural entre  almas y cuerpos. Un poquito más,  aceleramos suavidad mordiendo caricias;  delicadez, voracidad. Noche y día, como aridez en la humedad. Temor, seguridad, un baño en nuestro volcán. Destino o casualidad, cuerpo y ser se me antojan suculentos; se aliña el deseo con pizcas de "más". Desacreditamos reglas, presentamos y reconocemos sonrisas y pupilas. Avanzamos por igual. Se disfraza en un poema, la cara limpia del mal. Atar y desatar, mantener sin apagar. Te hago y deshago con lujo y necesidad. Fluye la sangre, impaciente, estallido de paz. Quietos, corremos sin movernos. Viajamos, verbalizamos un "ay". Y así, paramos y cambiamos tiempos; fundimos amor y equilibrio. Volvemos a empezar. ***

Nos quiero ver volar.

Imagen
Te escribí, me escuché y nos redactamos en una hoja en blanco con muchas pausas y sin prisa. Mis dedos teclearon la historia de una vida perfecta aún conociendo el riesgo de acabar perdida en este mundo dañado. A pesar de los miedos puse toda mi ilusión en no definirnos; dejar que la abstracción hablase por sí sola sin la presión de los límites. Te quiero libre y nos quiero ver volar. Y a donde vamos? A donde quieres irte, pajarito? Las golondrinas que revolotean entre tu pelo ya saben a donde se irán cuando esta ciudad escupa hielo, pero nosotros seguimos sin saber qué camino escoger. Estamos empeñados en pensar demasiado y amordazar impulsos al punto de ser nuestros propios domadores, y siento que a este circo le faltan más payasos. ¿Arrancamos las cuerdas y mordemos el tiempo que nos aprieta? El aire no puede pasar y yo sólo necesito descoser mis labios callados; gritar, decirles que yo también puedo, que no me frenan las barreras, que estoy trazando mi propia línea

Esperos

Hoy sólo espero que me regales brillo con muchos matices y aún más color. Espero, sentada en un banco con los ojos en blanco y la camisa arrugada, tu piel de algodón. Hoy sólo espero que con cuidado me abraces con toda tu alma y sin ningún temor. Que no importen terceros, ni cuartos, ni quintos y así infinito hasta burlar al millón. Hoy sólo espero que el tiempo no pese y que las alegrías contigo sean de dos; que a los pares vuelvan los días perdidos que pasé soñando esperándole a vos. Hoy sólo espero con ganas y me declaro valiente dirigiendo el timón. Que como luchar también cansa, sólo espero momentos para coger aliento y volver a perderme en un mar de ilusión. Hoy sólo espero miles de besos de tu boca atrevida que sin precaución se acerca a mi rasgada voz y que acaricia la fuente de la que emanan palabras y muerde los labios por los que vibran mis "dios". Hoy solo quiero amor del que cala y empapa cuando se entierra el dolor, que con

Mis bragas son escándalo.

Hoy, mi madre se ha escandalizado por verme bajar en bragas a la cocina. Se ha escandalizado como tantas otras personas que a diario ven obscenidad donde sólo hay naturalidad. Me pregunto, madre: ¿si no puedo estar en bragas en mi propia casa, qué será lo siguiente? Dice que ya no tengo cinco años como para andar así por la casa; ¿acaso alguien me va a ver como un objeto sexual? No creo que mis propios padres me vean de esa manera; eso sí que sería un escándalo. ¿Qué ocurre? Explícame por qué es más natural que "el hombre de la casa" se levante después de comer y que ni siquiera lave su plato. ¿Es más natural que tengas que lavar tú la loza de todxs por el simple hecho de tener coño pero yo, no puedo pasearme en bragas por mi propia casa? Asumo que después de llevarme en el vientre y estar conmigo todos estos años, tendrás plena confianza conmigo lo que me reste de vida; tú me has dado la mía. ¿Tan raro es entonces que me veas el culo? Ni siquiera eso. ¿Tan raro es

Gracias por la locura.

Hoy vengo a hablar de la locura y disculpen que intente abordar un tema de tal controversia. ¿Quién seré yo, mísera humana, para hablar de la locura? Supongo y espero, que otra loca más.  A mí me gustan las personas locas; esa clase de locura que se insinúa entre obscenidad y ternura. Hace poco me encontré con un loco de los buenos; de los que te hablan durante tres horas sin parar y en el minuto uno ya te has dado cuenta de que ha perdido la chaveta por completo, (si es que en algún momento la ha tenido). He de admitir que después de dos tacitas de jägger y unos cuantos cigarros no pensaba en otra cosa más que en irme a casa antes de que me raptase. Sinceramente, si algún día me llegase a leer le resumiría toda esta parrafada en un gracias .  "Gracias, querido loco, porque me has demostrado que la felicidad también camina de tu mano y que la cordura es para los cobardes. Por loco te atreviste a decir mil barbaridades muy bien dichas y por decir otras mil barbaridad

Big Bang

Imagen
Antes de empezar, sugiero acompañamiento para la lectura   ODESZA - How Did I Get Here Empecé el camino con una cruz, pero se hizo círculo, con tus pupilas en pleno centro. Se dilataron, y el corazón bombeó con energía la tinta que emanas. Escribí entonces las líneas más bellas por tus venas, acaricié la piel que cubre tus miedos y me aferré a cada curva. Abrí la cabeza y borré condiciones dando lugar a una historia sin tapujos; fueron entonces los mejores pecados permitidos y compartidos, porque por supuesto también compartimos. No cerré puños para albergar enfado, aunque haya batallas que sí se ganen con la fuerza bruta de un amor enfermo. Sólo abrí mis brazos y me dejé caer sobre el cielo. Sucumbí a pensar en todo y al final me perdí en el mapa de la nada. Te encontré como un punto negro que tras su explosión me llenó cada poro de colores nuevos. Desdibújate conmigo, que las líneas que has trazado bajo mis pies me indican que siga sin ataduras, que me

Tiempos difíciles.

Imagen
Buenas, otra vez. Buenas antes que malas, porque malas ya son las lenguas y prefiero un "buenas" a secas antes que un saludo envenenado. No es tan difícil que hasta te saluden con complejo de tarántula y quieran destruir en un minuto  lo que tardaste meses en construir. Por qué no hablar de ello si la herida aún sangra?  Vomítalo y pasará el dolor. Pueden poner sobre tu nombre la cruz más pesada y explicar tus logros como simples coincidencias; "suerte para tontos" dirán.  Da igual, tú sabes que el sudor es todo tuyo. El caso es que siempre hay quien tiene tiempo para subrayar tus errores, aún siguiendo su frenética marcha. Con complejo de soldado y ego para dar y regalar, siguen al compás un camino ya trazado y embelesadxs por la misma melodía. Justifican desesperadamente todo lo que hacen y ocultan su insomnio comidos por la envidia.  Intentarán quitarte el sueño cuando seas tú quién no les deje dormir.  Qué importa? Ya sabes de qué va el

Mi colchón de auxilio.

Imagen
Reitero, insisto y recurro al arte de la letra con frecuencia.  Para variar, vengo a confesarme. Hablo conmigo por necesidad y busco poner en claro la misma vorágine de siempre, el caos que me golpea la sien y escupe a mi particular lógica. Hoy es otro día en el que aspiro a mirar hacia adentro y a conversar a cerca de todo el remolino de ideas que me invaden la cabeza. Creo que incluso perdí la noción del tiempo y tengo la sensación de vivir atrapada en la arena de un reloj del que desconozco el tamaño. Intento no pensar y clavar mi mirada en el teclado, flotar en la inmensidad del blanco. A ver qué sale hoy de mis dedos inconscientes... ellos funcionan bajo las órdenes del cerebro, que ya no sé si alberga mierda o caga ilusiones.  Lo único que tengo claro es que vivo bajo el yugo de mi propia exigencia. Me esfuerzo por interiorizar ideas que no consigo grabarme del todo; que si andar sola me gusta, que si las ostias me ayudan, que si en esta ciudad me siento satisf

Hoy es el premio.

Imagen
Queridos ojos que me leéis al otro lado de la pantalla, no sabéis lo feliz que me hace que invirtáis parte de vuestro tiempo en pasearos por mis líneas. Quiero empezar esta entrada hablando de lo eternamente agradecida que estoy a aquellos y aquellas que dedican una pequeña parte de sus días a escribir, a leer y/o a pensar a secas. Mucho más aún si es a escribirme, a leerme o a pensarme, aunque igual es mucho pedir. Gracias de antemano a esos "muchos pedires" que me cumplís. Si en otras ocasiones he hablado de pantallas, bombillas o listas de la risa, hoy quiero hablaros de caminos y espero no extenderme mucho porque podría escribir 20 entradas seguidas sobre esto. El gran camino de la vida. "Cual es mi camino?" "Estaré siguiendo el camino correcto?" " Y si estoy en el camino equivocado?" "Más piedras en el camino o me desnuco ya con tantos tropiezos?" La verdad es que aunque parezca que vengo a traer todas las r

Apaguen las pantallas.

Imagen
No quiero leer más mensajes repetidos. Las mismas preguntas por rutina, los "qué me cuentas?" o para variar, los  "me aburro, tú qué haces?". Que qué hago? Creo que si te contestase como me gustaría acabarías por irte antes de lo que has venido.  Mucho me temo que no lo entenderías y mucho menos compartirías. O quizás sí, pero no tienes valor.  No hay valor a entender las cosas y"darse cuenta de", a cambiarlo todo. No hay valor a salir de la rutina, ni siquiera a darte un margen de error, cambiar tus planes, arriesgarte. No hay valor a hacer lo que realmente quieres hacer en lugar de preguntarme que qué hago yo. No somos felices y no tenemos el valor de serlo. Que qué hago? Creo que lo que hago es sentir lástima... como de costumbre. Sabes? En realidad ni quiero leer mensajes repetidos ni sin repetir. Quiero un paseo, una charla por la calle o en el sofá, escaparnos, y si te decides a salir de una vez por todas, voy a mirarte y a ace

¿Alguien me ayuda con las bombillas?

Imagen
Hoy vengo a pediros un favor. Resulta que se me apagó una luz. No era la luz, pero era una luz. Me explico? No era la luz, pero era una luz muy importante .  Una luz exacta.  He pensado en cambiar la bombilla... con suerte me darán una que encaje bien, tal y como necesito.  No os resulta familiar eso de que veces se pasen de rosca y no valga de nada todo lo que os vendieron? A veces la bombilla que se rompe no puede ser reemplazada por otra y eso hace que te sientas aturdido como mínimo.  Algunas alumbran demasiado; nunca me gustaron las bombillas que relucen con tanta intensidad y que te dejan ciego de por vida. Es como si las trajesen del horno de una central nuclear. No me gustan, son falsas, son de mentira; no me gustan las mentiras ni quién me vende las mentiras. Una vez me pasó todo lo contrario respecto a la intensidad. Compré una bombilla inútil. Qué feo es adjetivar algo como inútil, pero la verdad es que no me servía de mucho. Parecía que me daba más somb

Escribo coa lingua.

Hoxe escribo coa lingua. Lingua miña, que máis que entre os dentes téñote entre espalda e peito. Penso que hai cousas que non só se aprenden; van máis aló, péganseche na alma dende ben cativo... lévalas nas entrañas e non es quén de esquecelas ata o día no que respiras por derradeira vez. Qué mágoa que non poida explicalo nin do mellor xeito que teño para transmiti-los meus sentimentos; escribindo. Podo traducilo significado de verbas coma cunca, beizos, axóuxere, aloumiño, bolboreta, cativo, arrolo, enxebre... pero dicídeme cómo me arranxo pra que se fagan unha idea do moito que me acouga ouvilas sen máis. Porque sí, porque me da paz que me falen na lingua nai. A que me deu a vida. E sí, a muller que me trouxo ao mundo tamén a comparte comigo. Alédame que no corazón de ambas os sentimentos máis honestos se traduzan nun mesmo son. Tamén as nosas ideas falan galego. Os meus berros, as bágoas, os saloucos,as gargalladas, susurros mainiños, tímidos eloxios, as protestas, o son d

Los sentimientos no son tabú.

Imagen
Hoy por fin manifiesto que ya estoy harta de no saber ni lo que busco y de dudar hasta cuando creo que lo encuentro. A veces, incluso sentirme desorientada, perdida, desconcertada, cansada.  Los nervios te mascan con violencia los sesos, se te agarrotan los músculos, se entrecorta la respiración, se te anuda el estómago, se te pierde una gotita triste por el ojo izquierdo y se seca sola porque no te apetece secar más. Qué pereza. Yo prometo que a veces me dan pereza hasta las ganas y llego al punto en el que sólo me trabaja el cerebro, (y ni siquiera en lo que debería). No sé si la conciencia es la que se lleva el protagonismo, pero cuando maquina, hiere. Y resulta que dejas notas mentales en tu cabeza... prometes escribirlas para no olvidarlas, porque no sólo se apunta lo bueno para recordarlo; lo malo se graba solito sin que tú se lo mandes. Y oye, como para chula estás tú, eliges por decisión propia no olvidarlo (como si hubiese otra opción). Ahora llevas una chapita má

Cambio de historia

Imagen
Hace un par de horas que me planteé empezar a escribirme/escribiros, pero no he podido evitar quedarme quieta y con la mirada clavada en la ventana, perdida en mi propio mundo. Absorta. Tapada casi hasta el cuello, rodeada de pañuelos (y confieso, considerable desorden) aprovecho el último rallito de sol que se cuela entre las cortinas para acariciarme la cara sin que me entere. Pero se va; de repente se va, y el frío inmóvil de un día como el de hoy se hace más evidente sin ese rallo de calor templado. El caso es que venía con la idea de contar muchísimas cosas y se me han olvidado. Así de una. Puede que no fuesen tan importantes como me temía y que me sienta mucho mejor sin recordarlas pero dios mío, qué rabia cuando se te olvida algo que estabas a punto de soltar. Ahora llueve; no hay tregua. Llueve y no sé qué coño pensar. Creo que voy a borrar el concepto de colapsos mentales deprimentes, (me los permitiré siacaso cuando la felicidad ya desborde de mí y un poco de nostalgi

Lista de risa tonta.

Hay cosas en el mundo que me gustan y quizás te gusten y nos gusten; incluso puede que te hagan un poco más feliz y un poco menos cabizbaja/o. Realmente, hay cosas que me encantan. Me encanta cuando me levanto con ganas porque algo me hace sentir verdadera euforia. Me encantan las sonrisas espontáneas y amables de los desconocidxs; pura buena energía. Las que no son perfectas pero son bellas porque no les hace falta nada más que lucir de repente. Me encanta la música fuerte con la luz débil.  Altavoces vibrando.  Me encanta mancharme. Llenarme de pintura o de cosas feas que enjabonar luego para que se escapen por el desagüe. Metáforas. Me encanta salir de aquí e irme para allá sin moverme del sitio. Me encanta el bum de ideas.  Me encantan las conexiones.  Las olas del mar que vienen despacio, y cuando sientes que la arena se mueve pero sigues quieto. Me encanta viajar. Un tren, un coche, unos pies, ningún destino. Escribir. Me da la vida.  Cuando atar

Respirar contenta, respirar contento.

Escribo. Me explayo. Publico. Me siento en paz con la tinta y también cada tecla es testigo. Y de repente, al borde de un ataque de nervios. Algo menos que un infarto; pero algo malo. La pesadilla del que sabe respirar contento. Respirar contento, respirar contenta. Me gusta, quiero hacerlo. Coger el aire con una sonrisa por dentro, soltarlo entre carcajadas de colores; quedarme sin aliento. Que me abofeteen... O mejor, que me abofetee el viento, entrar en shock, y porfavor, la mejor ostia por un tiempo. Que se me seque el cerebro y sólo quede polvo de sueños, quedarme tranquila; parásito muerto. Mojarme luego, no podría ser mejor momento. empaparme los huesos, Escalofrío, y que exista el frio, pero no tenerlo. Que haya tiempo pero sin perderlo, (y ya sé que hay ganas, pero no hay dinero.) Hay muchos sitios, y yo estoy buscando el mío. Llenando el papel de tachones y mejorando la letra, intentando corregir mis propios errores, renovando pasaport

Nací un lunes.

Imagen
Otra semana que empieza. Oye, preciosa sensación la de alegrarse porque llegue un nuevo día, ¿verdad? (lunes, momento de la semana que a todos nos llena la boca de palabras preciosas). La verdad es que no es mi caso, para qué mentir; me encanta meterme entre las sábanas y perderme en mi propia cama y más si es un domingo. ¡A quién le gustan los domingos? Honestamente, los detesto incluso más que a los martes; esos días que ni están en medio ni dejan de estarlo y que te recuerdan que la semana aún acaba de empezar... que te quedan 3 buenos madrugones  cómo mínimo, los cuales sufrirás como si fueran 20. Pero al grano, señoras y señores; empieza una nueva semana. Me regodeo en la frase y me regodeo en la idea. A simple vista puedo parecer muy contradictoria y seguramente lo sea más de lo que me gustaría, pero no creo que este sea el caso, o al menos me voy a dar el permiso de no admitirlo en esta ocasión. No me gustan los inicios de semana, es totalmente cierto, pero hay que re

Te espero en la cima.

Hoy vuelvo a teclear letras que se enamoran entre ellas y forman palabras. De inmediato derivan en frases y a veces yo misma las destruyo tan rápido como las creo. Soy tan perfeccionista que suele convertirse en un problema. Es curioso cómo una persona puede ser tan extrema; la antítesis personificada.  Mezclo el afán por conseguir que las cosas sean perfectas con la dejadez, la conformidad/comodidad de "ya lo cambiaré mañana" y no es la primera vez que hablo de mi "yo" blanco y de mi "yo" negro. Jamás fui gris, o al menos conscientemente. Lo cierto es que me encuentro con mi blanco-negro en este constante fluir. Intento filtrar y hacer de esponja; escurrir el chaparrón que ya se coló por más cabezas y que sigue buscando dónde quedarse.  En mí desde luego que no. Le tengo la puerta cerrada y llevo chaleco antibalas... y no será por lo que cuesta enderezar esas líneas que algún día te imponen. Te las trazan de mala manera sobre el pecho y