Entradas

Mostrando entradas de marzo, 2017

Tan mía

Imagen
Así nadie me quiere, entera y curiosa. Son más fáciles de aprovechar los cachitos de miedo; conformismo a pedazos. No, no puedo fraccionarme más, necesito sentirme completa-mente-mía. Así nadie me quiere; sincera y cercana. Nadie quiere mentiras sin disfraz porque sentimos más con los oídos orgullosos que con el corazón. A nadie le interesa un libro abierto cuando puede estar viendo tv. Mierda, ya a nadie le interesa un buen capítulo. Porque no te consume, supongo, hay que atreverse a consumirlo. Así, ya nadie me quiere; con la mochila de aprender a cuestas y los apuntes de recordatorio. Me estoy re educando e intento no olvidar que la primera y más importante regla es no lastimarme. Así no me quieren, con esputos de azúcar porque amar es tan dulce que un día me explotan las venas y yo sin darle importancia . Así nadie me quiere; bromista, inteligente, amiga. Nadie quiere la tentación de cambiar de idea y así nadie me quiere, pero si no titubeo, me arrie

Nin me deixas nin me deixes.

Imagen
"Non   podo encher o vacío  que  me deixas " Non podo encher o vacío que me deixas, mais debe de ser moito vacío se molla e queima, se se sinte coma un toxo que fura e o meu ventre cuspe bolboretas de cinsa. Non podo encher o vacío, e ti non me deixas. Non me deixas, i eu pensando "non me deixes" mentres voe a túa cinsa polas miñas veas. Xa non hai paisaxes que ollar, e non podo encher o vacío que me deixas nin tapalo con xeo, porque antes de seren cinsa, as bolboretas fumegaban frío. Podo encher o vacío, mais debe de ser moito vacío se consome as bágoas todas; chúchame o azucre en reserva e xa nin sal me deixa. Podo encher o vacío e ti non me deixas. Non me deixas, i eu pensando "non me deixes" anque me lixes de pena. Non podo encher o vacío se me enches a cabeza, non me deixas, i eu pensando "non namores, nena, as bolboretas queiman"

¿POR QUÉ? 1.0 "Humanadas"

Imagen
Hoy me he preguntando por qué . Para variar, un nuevo interrogante se suma a mi lista de preguntas que por ahora no tienen respuesta. Son como esos pares de calcetines que se pierden y no vuelven a encontrarse. Yo siempre me quedo con el calcetín del interrogante y pierdo el de la respuesta. A menudo llevo dos interrogantes a cada paso. Y el "por qué?" de hoy: ¿Por qué   gusta tanto lo perfecto ? Si alguien me lo explica puedo llegar a empatizar; eso si, no creo que esté a la altura de tan rimbobante concepto. La verdad es que no soy la persona más apañada en todos los sentidos. Anota ahí otra pregunta en la lista: ¿Hay alguna persona en este mundo apañada en todo? Te reirás, estoy segura de que te reirás y pensarás que es absurdo; es imposible ser buena en todo. Tan obvio y tan poco asimilado. Abro mis redes sociales, escucho, miro a mi alrededor y me percato de la existencia de un número gordísimo de gente siendo perfecta 24/7 y juro que me encantaría saber l