Entradas

...La bienvenida a mi propio universo; arrancamos.

Imagen
No puedo creer que vuelva a estar aquí Ahora mismo estoy frotándome los ojos, como si despertase de un sueño. Perdón, es tanta la sorpresa que se me olvida saludarte: Hola! Hola de nuevo! HOLA HOLA HOLA. AHHHHHHHHHH  HOLA!!!!! No sé qué decir... E S T O Y         E M O C I O N A D A Joder!!!   Lo juro, estoy realmente emocionada; cómo diablos he vuelto a aparecer por aquí? Una tormenta de sensaciones se abalanza sobre mí.  Pensé que nunca recuperaría el acceso a este blog, pero aquí estoy. Accidentalmente me topé con el enlace directo a este rinconcito de viejas verdades y sentires. Resulta que hoy he entrado a Facebook después de muchísimo tiempo. Me preguntaba si tendría algún mensaje esperando a ser leído o alguna solicitud que hasta ahora no me había interesado toparme... me apreció que quizá fuese buen momento para subir alguna foto nueva después de aproximadamente un año sin compartir absolutamente nada. Algo así como una lucecita que aparece y parpadea tímidamente. Un luz que ha

1:11

Imagen
Estoy asustada, de nuevo, vuelvo a encontrar esta parte de mí tan esencialmente mía. Tan irremplazable, tan adictiva como el dolor, y debe de ser porque es esto la cara B del amor, y sin amor, no concibo ni concebiré la vida jamás. hago pequeños archivos de cómo estoy. Esto sólo es para hablar conmigo, necesito que conversemos yo y mi yo de mí. siempre he escrito por esto y sin escribirme no concibo ni concebiré la vida jamás. es necesaria una limpieza cada cierto tiempo. El ser se empaña de la aplastante cotidianidad de mirar hacia otro lado y permanecer un día más en un movimiento estático. soy tejedora de historias y contadora de desenlaces. Tejí, cosí, confeccioné caminos que no llegué a pisar y confío plenamente en los pasos que se sellaron bajo la marca de mis pies. Dios mío, estoy temblando. No sé cómo he podido llegar hasta aquí, estoy impresionada. estoy tan agradecida, estoy tan sumamente agradecida a la vez que asustada, estoy tan impaciente y tan retraída, e

Electricidad

Imagen
Estoy pensando en la electricidad. La electricidad de las personas que cuando no se conocen de nada con otras, se abren en canal.  Nos abrimos, nos abrimos en canal porque estamos llenos de pegamento rebosante por el cuerpo, cuerpos rotos de amor y de miedo y nervios de color morado universo, del verso más largo del mundo, nervios de besos que ya no saben a helado de fresa ni a explosión, besos de suela de zapato. Pegamento entre los golpes de acero de la propia vida insolente. Estoy pensando en la electricidad de las personas que no se conocen y se quieren porque ya se querían hace muchísimo o porque es la primera primerísima vez que se quieren y el amor es más puro aún; sueño breve en el aire, polen nuevo. Estoy pensando en las palabras de esas personas que quisieron compartir conscientemente su energía conmigo. Pienso también en las que no se dieron cuenta de que conectarse es tan rápido y sencillo como respirar, cuando es

Señor Presente

Muchas cosas me inspiran cada día,  y tantas veces elijo hablar de ti, que estoy convencida de que tiene que ser por algo. Tanto he aprendido de ti, tanto has adherido a mi piel, tanto has embutido en mi cabeza y tanto has ampliado en mi vida que ni me planteo ir por separado, aunque como siempre, elijo que vayamos por libre . Tanto, tanto quiero decirte, que ya no sé si debo enviarte más palabras que chapotean *chap chap chap chap*.   en el amor que me late entre las venas .  Aún así, voy a escribirte. Todos los días te hablo a cerca de las ganas que tengo de poder estar contigo sin fecha límite. Nosotros tenemos la misma concepción de los minutos y podemos hacer que exploten y se desvanezca en el aire el rastro de las agujitas con su tic tac chirriante. Junto a ti he descubierto que vivimos con la constante presión de decidir qué hacer con nuestro tiempo, trabajando por conseguir un mañana que descuida totalmente nuestro Presente acompañante. Entonces dije yo:

¿LAS ESTACIONES HUELEN?

Imagen
Si digo "Olor favorito" ¿qué es lo primero que se te viene a la cabeza? Hoy voy a hablar de una de las sensaciones más agradables que me rondan a mí cuando pienso en los olores y en  sus connotaciones. Ourense, 8 de Abril de 2017. "Estaciones" Primavera Me asomo a la ventana y respiro. Una sensación de tranquilidad me invade. Empieza a oler a primavera y me doy cuenta de que lo echaba de menos. Recuerdos . (Los olores también se anhelan y traen recuerdos). Asocio el olor de la primavera a todo lo que hago y siento cada año por estas fechas, que aunque no te lo creas, y aunque cambies de etapa, hay patrones que no dejan de repetirse. Me gusta. Esta época del año me da un empujón bastante grande, no sé si por aquello de que "la primavera la sangre altera" o porque el frío me paraliza y pensar que dentro de poco voy a poder salir a la calle con vestidos vaporosos y sin bufanda endulza mi humor. Cambios . Asocio la primavera a

Tan mía

Imagen
Así nadie me quiere, entera y curiosa. Son más fáciles de aprovechar los cachitos de miedo; conformismo a pedazos. No, no puedo fraccionarme más, necesito sentirme completa-mente-mía. Así nadie me quiere; sincera y cercana. Nadie quiere mentiras sin disfraz porque sentimos más con los oídos orgullosos que con el corazón. A nadie le interesa un libro abierto cuando puede estar viendo tv. Mierda, ya a nadie le interesa un buen capítulo. Porque no te consume, supongo, hay que atreverse a consumirlo. Así, ya nadie me quiere; con la mochila de aprender a cuestas y los apuntes de recordatorio. Me estoy re educando e intento no olvidar que la primera y más importante regla es no lastimarme. Así no me quieren, con esputos de azúcar porque amar es tan dulce que un día me explotan las venas y yo sin darle importancia . Así nadie me quiere; bromista, inteligente, amiga. Nadie quiere la tentación de cambiar de idea y así nadie me quiere, pero si no titubeo, me arrie

Nin me deixas nin me deixes.

Imagen
"Non   podo encher o vacío  que  me deixas " Non podo encher o vacío que me deixas, mais debe de ser moito vacío se molla e queima, se se sinte coma un toxo que fura e o meu ventre cuspe bolboretas de cinsa. Non podo encher o vacío, e ti non me deixas. Non me deixas, i eu pensando "non me deixes" mentres voe a túa cinsa polas miñas veas. Xa non hai paisaxes que ollar, e non podo encher o vacío que me deixas nin tapalo con xeo, porque antes de seren cinsa, as bolboretas fumegaban frío. Podo encher o vacío, mais debe de ser moito vacío se consome as bágoas todas; chúchame o azucre en reserva e xa nin sal me deixa. Podo encher o vacío e ti non me deixas. Non me deixas, i eu pensando "non me deixes" anque me lixes de pena. Non podo encher o vacío se me enches a cabeza, non me deixas, i eu pensando "non namores, nena, as bolboretas queiman"

¿POR QUÉ? 1.0 "Humanadas"

Imagen
Hoy me he preguntando por qué . Para variar, un nuevo interrogante se suma a mi lista de preguntas que por ahora no tienen respuesta. Son como esos pares de calcetines que se pierden y no vuelven a encontrarse. Yo siempre me quedo con el calcetín del interrogante y pierdo el de la respuesta. A menudo llevo dos interrogantes a cada paso. Y el "por qué?" de hoy: ¿Por qué   gusta tanto lo perfecto ? Si alguien me lo explica puedo llegar a empatizar; eso si, no creo que esté a la altura de tan rimbobante concepto. La verdad es que no soy la persona más apañada en todos los sentidos. Anota ahí otra pregunta en la lista: ¿Hay alguna persona en este mundo apañada en todo? Te reirás, estoy segura de que te reirás y pensarás que es absurdo; es imposible ser buena en todo. Tan obvio y tan poco asimilado. Abro mis redes sociales, escucho, miro a mi alrededor y me percato de la existencia de un número gordísimo de gente siendo perfecta 24/7 y juro que me encantaría saber l